Słowo bł. Honorata Dziękczynienie.
Kim (jest ten), który (chce mnie) uleczyć?
Bóg mój i wszystko.
Kim jest ten, któremu nawet morze (jest posłuszne)?
Pan mój i Bóg.
Rabbuni.
Kim ja jestem, że mnie nawiedzasz?
Nie godzi się (brać) chleba dzieciom (a rzucać) szczeniętom.
Kim jest człowiek, że go nawiedzasz?
Kto cię skłania?
Kogo (mam) oprócz ciebie?
Dziękczynienie.
Co się dokonało?
Co Ty uczyniłeś?
Co mi dałeś?
Co ja uczyniłem?
Co Ci dać powinienem?
Co Ci mam powiedzieć?
Dziękczynienie.
Dokąd przybyłeś?
Skąd mi to?
Gdzie (znajdę) dla Ciebie (godne) miejsce?
Gdzie skłoniłbyś głowę?
(ND 28-29).
Tradycja franciszkańska
Zamierzał pod przewodnictwem Chrystusa dokonać rzeczy wielkich, a chociaż ciało było osłabione, to jednak był mocny i płomienny duchem, mając nadzieję odniesienia zwycięstwa w walce z wrogiem. W rzeczywistości, aby prostaczkowi Chrystusowemu powiększał się skarbiec zasług, wszystko przyjmował z wielką cierpliwością, znosił wciąż okropne cierpienia i różne choroby, a dotkliwe bóle i udręki przeszywały wszystkie jego członki tak dalece, że po wyniszczeniu ciała, jakby tylko skóra łączyła i pokrywała kości. Gdy był tak strasznie dręczony bólami, nazywał te udręki nie karami, ale swoimi siostrami, a cierpliwym znoszeniem ich oddawał chwałę i składał dziękczynienie Bogu. Obecnym braciom wydawało się, jakby oglądali świętego Pawła, z powodu tak ujmującego i pokornego wysławiania Pana, a podziwiając niezmąconą pogodę i siłę ducha, jakby w nim drugiego Hioba widzieli (2Bon 7, 2).
Słowo Boże
Kiedy będziecie składać dla Pana ofiarę dziękczynną, składajcie ją tak, aby była przyjęta (Kpł 22, 29).
Nauczanie Kościoła
Modlitwa Jezusa jako Syna, który „wyszedł od Ojca”, daje szczególny wyraz temu, że On „idzie do Ojca” (por. J 16, 28). „Idzie” – i do Ojca prowadzi wszystkich, których Ojciec „Mu dał” (por. J 17, 6). Wszystkim też pozostawia trwałe dziedzictwo swojej synowskiej modlitwy: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz” (Łk 11, 2; por. Mt 6, 9). Modlitwa Jezusa – jak wynika z tych słów, których nas nauczył – posiada pewne elementy zasadnicze: jest pełna uwielbienia Ojca, pełna bezgranicznego zawierzenia Jego woli, a w naszym przypadku jest to modlitwa błagalna i przebłagalna. W tym kontekście zawiera się w sposób szczególny modlitwa dziękczynna.Jezus mówi: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom” (Mt 11, 25). Mówiąc „wysławiam”, wyraża zarazem dziękczynienie za dar objawienia się Boga, albowiem „nikt nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić” (Mt 11, 27). A chociaż modlitwa arcykapłańska (którą analizowaliśmy w ostatniej katechezie) posiada charakter wielkiej prośby, jaką Syn skierowuje do Ojca u kresu swego ziemskiego posłannictwa, to jest ona równocześnie do głębi przeniknięta dziękczynieniem. Można wręcz powiedzieć, że dziękczynienie stanowi zasadniczą treść nie tylko modlitwy Chrystusa, ale całokształtu Jego obcowania z Ojcem. W centrum wszystkiego, co Jezus czyni i mówi, znajduje się świadomość daru: wszystko jest darem Boga, Stwórcy i Ojca, a właściwą odpowiedzią na dar jest wdzięczność, jest dziękczynienie.Wypada zwrócić uwagę na zapisy ewangeliczne, zwłaszcza u św. Jana, gdzie to dziękczynienie jest wyraźnie uwydatnione. Taką jest np. modlitwa przy wskrzeszeniu Łazarza: „Ojcze, dziękuję Ci, żeś Mnie wysłuchał” (J 11, 41). Przy rozmnożeniu chleba (pod Kafarnaum): „Jezus wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił i z rybami” (J 6, 11). Wreszcie przy ustanowieniu Eucharystii: Jezus wypowiada sakramentalne słowa ustanowienia nad chlebem i winem, „odmówiwszy dziękczynienie” (Łk 22, 17; por. również Mk 14, 23; Mt 26, 27). Zwrot ten jest używany przy kielichu wina, przy chlebie mówi się o odmówieniu „błogosławieństwa”. Jednakże według Starego Testamentu „błogosławienie Bogu” oznacza zawsze dziękczynienie, jak również „wysławianie Boga” i „wyznawanie Go” (Jan Paweł II, Katecheza z 29.07.1987).
