Modlitwa uwielbienia: Uczestnictwo w uwielbieniu jakie Syn oddaje Ojcu

Propozycja na kolejny, lipcowy, dzień skupienia z Honoratem.
Opracowanie wszystkich propozycji: Juliusz Pyrek OFMCap


Modlitwa uwielbienia: Uczestnictwo w uwielbieniu jakie Syn oddaje Ojcu


Słowo bł. Honorata:
A teraz wspomnijmy, że cała ta krwawa scena odgrywała się nie tylko przed milionową gromadą, z całego świata zebraną, ale wobec Przenajświętszej Trójcy i całego Niebieskiego Dworu. I wystawmy sobie, co się działo w sercu Ojca Przedwiecznego, gdy na krzyżu rozciągano ciało Jezusowe, gdy je przebijano, gdy trzeszczały żebra Jego i wychodziły ze stawów ręce i nogi. Jaka straszna walka toczyła się w Jego Sercu między miłością dla rodu ludzkiego, a politowaniem dla jednorodzonego, współistotnego Syna; między zbawieniem naszym, a miłością Jezusa! I podziwiajmy, uwielbiajmy, i z zachwytem miłosnym, choć z oczami łez pełnymi, weselmy się, że miłość ku nam odniosła zwycięstwo. (Pnp IX,18.)

Tradycja franciszkańska:
Pokora ta dlatego jest cnotą największą, ponieważ czyni człowieka największym wobec Boga, albo dlatego, że jest cnotą jedyną, która oddaje cześć i uwielbienie Bogu jako Bytowi największemu. Stąd u Eklezjastyka: Bo wielka jest moc Boga samego, a od pokornych cześć odbiera (Syr 3,21). Boga wielbią tylko pokorni, po­nieważ inni chcą uwielbiać siebie samych, a nie Boga. Jeśli więc. cała nasza sprawiedliwość i istota religii chrześcijańskiej polega na wielbieniu Boga, jasnym jest, że „w pokorze jest obfita sprawiedliwość, a w obfitej sprawiedliwości jest moc największa”. (św. Bonawentura, Mowa V, 31).

Słowo Boże: J 12,23-27
Nadeszła godzina, aby Syn Człowieczy został uwielbiony. Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeśli ziarno pszenicy wrzucone w ziemię, nie obumrze, zostanie samo, jeśli zaś umrze, przyniesie obfity plon. Kto kocha swoje życie, straci je, a kto nie ceni swego życia na tym świecie, zachowa je dla życia wiecznego. Kto chce Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam też będzie mój sługa. A mój Ojciec uczci tego, który Mi służy. Teraz lęk ogarnął moją duszę. I czyż mam powiedzieć: Ojcze, uwolnij Mnie od tej godziny? Ale po to przyszedłem, dla tej właśnie godziny! Ojcze, uwielbij imię Twoje! A z nieba odezwał się głos: - Już uwielbiłem i znowu uwielbię.


Temat do skrutowania – medytacji „Uwielbienie”


Historyczne
Mądrościowe
Prorockie
Ewangelie
Pozaewangeliczne
Wj 15,21;
Jdt 16,13;
Iz 6,3;
Mt 9,31;
Dz 2,46n;
Kpł 7,12;
Ps 6,6;
Iz 12,4n;
Mt 11,25;
Dz 3,8n;
Kpł 22,29n;
Ps 8,2n;
Iz 25,1;
Mt 21,9.16;
Dz 10,46;
1Sm 2,1;
Ps 18,50;
Iz 38,18;
Mt 26,30;
Dz 11,18;
2Sm 7,22;
Ps 22,23-26;
Iz 42,10.12;
Mk 7,36n;
Dz 16,25;
1Krn 16,4.36;
Ps 29,4;
Jr 20,13;
Łk 1,46;
Dz 19,17;
1Krn 23,5;
Ps 30,5.10;
Jr 31,7;
Łk 2,13n.20.38;
Rz 15,9;
2Krn 33,16;
Ps 33,1-3;
Ba 2,17;
Łk 17,15-18;
1Kor 14,15.26;
Ezd 3,11;
Ps 34,3-4;
Dn 3,51-90;
Łk 18,43;
Ef 1,6.12.14;
Ne 5,13;
Ps 35,18;

Łk 19,37;
Ef 3,21;
Ne 8,6;
Ps 47,2.6;

Łk 24,53;
Ef 5,14.19;
Mądrościowe
Ps 50,23;
Mądrościowe

Flp 1,11;
Ps 104,1;
Ps 57,8;
Ps 136;

Flp 2,5.11;
Ps 105,1nn;
Ps 66,16n;
Ps 145,1-3.6;

Kol 1,15;
Ps 106,2;
Ps 69,31;
Ps 146-150;

1Tm 3,16;
Ps 108,2-6;
Ps 71,15;
Ps 146,2.6-7;

1Tm 6,15n;
Ps 109,30;
Ps 79,13;
Ps 148;

2Tm 2,11nn;
Ps 113-118;
Ps 81,2;
Syr 17,27n;

Hbr 13,15.21;
Ps 115,17n;
Ps 88,11nn;
Ps 96,1nn.7n;

Ap 4,8;
Ps 117;
Ps 89,2.16n;
Ps 97,1.12;

Ap 5,9;
Ps 135;
Ps 92,5-7;
Ps 98,3-4.6.8;

Ap 14,3;

Ps 95,1;
Ps 99,5;

Ap 15,3;








Nauczanie Kościoła:
Victimae paschali laudes immolent christiani. Żertwie paschalnej chwała i cześć! Chrześcijanie, zjednoczmy się w tym hymnie! Chrześcijanie Rzymu i Świata! Zjednoczmy się w uwielbieniu wielkanocnej Ofiary, w uwielbieniu Baranka bez zmazy, w uwielbieniu Zmartwychwstałego Pana!
Agnus redemit oves: „Okupił swe owce Baranek bez skazy, pojednał nas z Ojcem i zmył grzechów zmazy”. Oto Chrystus! Oto nasz Odkupiciel świata! Życie swe daje za owce. Zjednoczmy się w uwielbieniu tej Śmierci, która przynosi nam Życie, bo od śmierci potężniejsza jest Miłość: oto śmierć przyjęta z miłości — zwycięża śmierć! Oto śmierć przyjęta z miłości objawia Boga, który jest miłośnikiem życia, który chce, byśmy Życie mieli i mieli w obfitości, byśmy mieli to Życie, które jest w Nim. Żertwie paschalnej najwyższa chwała i cześć. W Jego śmierci jest nasze pojednanie z Ojcem. Jest to pojednanie z Bogiem grzeszników, pojednanie człowieka, który przez grzech umiera dla Boga i nie ma w sobie tego Życia, które jest w Bogu i tylko w Bogu. I tylko z Boga. Śmierć Chrystusa jest nowym początkiem. Jest to początek Życia, które nie ma końca. Nie ma końca, bo jest z Boga i w Bogu. Kiedy stworzenie umiera — Bóg żyje. Kiedy umiera Chrystus — ożywa całe stworzenie. Bądź błogosławiona, Śmierci życiodajna! Błogosławiony Dzień, który dał nam Pan.
Błogosławiony bądź, Chryste, Synu Boga Żywego! Błogosławiony bądź Synu Człowieczy, Synu Maryi, błogosławiony, ponieważ wstąpiłeś w dzieje człowieka i świata aż po granice śmierci: Mors et vita duello conflixere mirando. „Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy, choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy”. Tak. Dzieje człowieka i świata są naznaczone tajemnicą śmierci, naznaczone piętnem umierania — od brzegu do brzegu. Wziąłeś to piętno na siebie, Synu przedwiecznie zrodzony, Synu współistotny Ojcu: Życie z Życia i przeniosłeś poprzez granice śmierci stworzenia, poprzez granice naszej ludzkiej śmierci, aby objawić w niej Ducha, który daje Życie. (Jan Paweł II, Z Placu św. Piotra na Watykanie, w Wielką Niedzielę 1987 r.)