Historia

ZAŁOŻYCIELE

1/ Bł. Honorat Koźmiński urodził się 16 X 1829 r. w Białej Podlaskiej. Będąc uczniem gimnazjum stracił wiarę. W 1846 roku został aresztowany i osadzony w Cytadeli Warszawskiej za rzekomy udział w spisku przeciwko carowi. Tam, będąc ciężko chorym, przeżył doświadczenie mistyczne i nawrócił się. W cudowny sposób zwolniony z więzienia wstąpił do zakonu kapucynów w 1848 r. gdzie otrzymał święcenia kapłańskie w 1852 r. Znany był powszechnie jako kaznodzieja, spowiednik i kierownik dusz, oraz pisarz religijny. Ojciec Honorat był niezmordowanym głosicielem Słowa Bożego, zarówno na ambonie jak i w pracy pisarskiej, szerząc kult Serca Jezusowego i miłość do Najświętszej Maryi Panny. Był apostołem Żywego Różańca oraz propagatorem III Zakonu św. Franciszka. Działał w Warszawie, a po likwidacji przez władze carskie klasztoru przy ul. Miodowej, został przeniesiony do Zakroczymia, a następnie do Nowego Miasta. Założył wiele, bo ponad dwadzieścia, zgromadzeń zakonnych, przede wszystkim prowadzących życie ukryte i apostołujących we wszystkich niemal środowiskach społecznych. W życiu osobistym odznaczał się heroiczną miłością Boga i bliźniego, głęboką wiarą, nadzieją, męstwem i pokorą. Zmarł 16 XII 1916 r. w Nowym Mieście n. Pilicą. Proces beatyfikacyjny został przeprowadzony w latach 1949 – 1968. Ojciec św. Jan Paweł II dnia 16 X 1988 r., w dziesiątą rocznicę pontyfikatu, ogłosił go Błogosławionym.

Więcej:
1. Maria Werner, O. Honorat Koźmiński, kapucyn, Pallottinum 1972;
2. Ewa Jabłońska-Deptuła, Trwanie i budowa, Wydawnictwo SS Loretanek,1986;
3. Claude-Charles Billot, Odnaleziony przez Jezusa, Warszawa 2009.

2/ Józefa Chudzyńska urodziła się 25 III 1838 r. w Łucznicy (ziemia siedlecka), w rodzinie ziemiańskiej. W wieku lat 12 została umieszczona w Warszawie w internacie, na pensji p. Sławińskiej, celem zdobycia wykształcenia. Już jej młodość została naznaczona krzyżem gdy w wieku siedemnastu lat straciła matkę, a dwa miesiące przedtem, od uderzenia pioruna, spłonął doszczętnie dom rodzinny. Wkrótce ojciec nabył folwark pod Zakroczymiem gdzie przeniosła się rodzina. Po ukończeniu nauki Józefa wróciła do ojca, aby się nim opiekować i prowadzić gospodarstwo. W czerwcu 1860 r. jej ojciec zmarł a zarząd folwarkiem przejął jeden z braci. Po kilkuletnim pobycie poza domem, kiedy była nauczycielką i wychowawczynią dzieci w obcej rodzinie, wróciła aby zająć się czworgiem dzieci brata. Mieszkając pod Zakroczymiem nawiązała kontakt z kapucynami, szukając wśród nich spowiednika i kierownika duchowego. Pragnęła pracować cicho, w ukryciu, dla chwały Bożej, Kościoła, kraju i społeczeństwa, chciała jednak mieć w takiej działalności ukierunkowanie i oparcie. Bóg sprawił, że trafiła do konfesjonału o. Honorata, który od tego momentu stał się jej przewodnikiem w życiu. 2 II 1874 r. w Zakroczymiu, trzy pierwsze siostry ofiarowały się na służbę Bogu. Zamieszkały tam razem i podjęły życie oraz służbę według Konstytucji ułożonych przez o. Honorata Koźmińskiego. Był to zaczątek nie tylko nowego zgromadzenia ale i nowej formy życia konsekrowanego jaką były zgromadzenia zakonne ukryte przed światem. Na czele pierwszego z takich zgromadzeń o. Honorat postawił Józefę Chudzyńską, która funkcję przełożonej generalnej zgromadzenia pełniła przez następne 37 lat. A były to lata bardzo trudne i pełne różnych zagrożeń, przede wszystkim ze strony władz carskich. Matka Józefa wielką czcią otaczała Boskie Serce Jezusa i Jego bolesną Mękę. Z Serca Jezusa czerpała miłość, którą gorzała, a w Męce Pańskiej znajdowała siłę do dźwigania swego krzyża. Do Jezusa szła zwykle przez Maryję. Szczególnym nabożeństwem otaczała Matkę Bożą Częstochowską. Razem z o. Honoratem Koźmińskim podjęła starania o ustanowienie Jej święta dla Polski, które po raz pierwszy obchodzono w 1906 r. Obrazy Jej umieszczała w kaplicach a także ofiarowywała je dobroczyńcom zgromadzenia. W czerwcu 1910 roku zrzekła się funkcji przełożonej generalnej ze względu na zły stan zdrowia. Zmarła 3 czerwca 1914 r. w Warszawie, gdzie została pochowana na Powązkach.

HISTORIA INSTYTUTU

Wspólnota Służebnic Najświętszego Serca Jezusa istnieje od 140 lat. Naszym założycielem był bł. Honorat Koźmiński, kapucyn, prekursor idei instytutów  świeckich na ziemiach polskich. Misją instytutu, przekazaną nam przez Założyciela, jest wychowywanie i nauczanie w duchu chrześcijańskim dzieci i młodzieży, a w szczególności dziewcząt. Członkinie instytutu składają śluby praktykowania w życiu świeckim rad ewangelicznych i żyją duchowością franciszkańską.

Sytuacja polityczna, powstała w drugiej połowie XIX w., zainspirowała bł. Honorata Koźminskiego, kapucyna, do tworzenia specyficznych zgromadzeń zakonnych – „ukrytych przed światem”. Ich specyfikę określały następujące zasady:

- całkowite poświęcenie się Bogu przez śluby wieczyste czystości, ubóstwa i posłuszeństwa;

- ukrycie powołania przed otoczeniem i prowadzenie życia autentycznie chrześcijańskiego bez jakichkolwiek zakonnych oznak zewnętrznych;

- działanie apostolskie przez życie wśród ludzi – pojedynczo, ale pod kierunkiem i zgodnie z zadaniami swojego zgromadzenia;

- prowadzenie pracy apostolskiej w określonym środowisku społecznym czy zawodowym przez członków tego środowiska.

W oparciu o te zasady powstało w 1874 r. Zgromadzenie Sióstr Służebnic Najświętszego Serca Jezusa powołane do pracy wychowawczej i oświatowej wśród dzieci i młodzieży. Już w 1880 r. kształtujące się Zgromadzenie otrzymało błogosławieństwo Ojca Świętego Leona XIII dla swojej działalności i dekret pochwalny upoważniający do kontynuowania zapoczątkowanej pracy. A w 1910 roku, po przeredagowaniu konstytucji Zgromadzenia zgodnie z wymogami Konstytucji apostolskiej „Conditae a Christo Ecclesiae”, Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusa otrzymało ostateczne zatwierdzenie na prawie papieskim. Za wielką łaskę okazaną przez Boga naszej Wspólnocie poczytujemy sobie pracę dwóch Błogosławionych, bł. Honorata Koźmińskiego i bł. Jerzego Matulewicza, przy formowaniu naszych pierwszych członkiń i przy redagowaniu Konstytucji Zgromadzenia.